(foto boven: Lex op de lagere school)
“Als kind was Lex – we noemden hem Accie, van Alex Sander – een bescheiden, lief en gevoelig jongetje. Zijn geboortedag herinner ik me als een dag vol spanningen. Het was 25 september 1930. Ik was 15 jaar oud, maar ik werd weggestuurd met een zogenaamde boodschap naar een achternicht en ik voelde me beledigd. Toen ik weer thuiskwam na een uur fietsen riep grootmoeder Davelaar me bij zich en zei: je hebt er een broertje bij!
Grootmoeder zorgde voor ons gezin en met de hulp van de dokter, ook voor moeder en kind. Ik vond het wel leuk, maar dacht: nu krijgen we nog meer te doen.
Mijn moeder was dol op Lex. Ik lees in haar huishoudboekje het volgende:
Alex schoentjes – maat 24: 99 cent. (1933),
Alex bruine schoentjes maat 22 fl.1.60 van Slagmolen.
Ook schreef mijn moeder over de geboorte en doop van Lex.
De zwarte dag in ons leven was het sterven van moeder op 4 september 1938. Ze was pas 45 jaar oud. Van een verpleegster van mijn moeder heb in gehoord dat haar gebeden de nacht dat zij heenging – speciaal voor Lex golden. Zij kon haar jongste kind niet loslaten, maar het moest. Lex heeft daarna een verdrietige tijd doorgemaakt. Een gezin zonder moeder is vreselijk en vooral voor Lex is dit ingrijpend geweest.
Hij werd door mijn vader niet goed opgevangen. Zo moest de 8-jarige Lex bij hem slapen, waardoor Lex geconfronteerd werd met een zeer geëmotioneerde, vrij egoïstische man. Dat heeft de situatie geen goed gedaan, maar dat besefte ik pas achteraf.
Na twee jaar kregen we een andere moeder. De eerste kennismaking met haar was spannend voor alle 6 de kinderen, maar vooral pijnlijk voor de kleine Lex. Hij knuffelde veel met ons en wilde graag aangehaald worden, dus de schat dacht “Ik heb nu weer een moeder”, en pakte haar arm om haar te knuffelen waarop Martha met een donkere stem zei: “Oh, pas op mijn bloes’. Lex deinsde geschrokken terug. Lex had veel heimwee naar zijn eigen lieve moeder, en ik geloof dat hij er nooit overheen gekomen is.
Ik herinner me een voorval uit de oorlog: Lex moest naar school gekleed in een overhemdje wat verkleurd was. Onze (nieuwe) moeder maakte een mouw van een willekeurige nieuwe stof. Dat was natuurlijk geen gezicht, en Lex wilde dan ook per se niet zo uitgedost naar school. Hij huilde, en Jan Hey die we kenden van mijn vaders kantoor, moest Lex op de fiets naar school brengen. Jan had medelijden en heeft hem niet naar school gebracht. Hoe het afgelopen is, weet ik niet.
Als we stimpje, stampje van andijvie aten zei Accie: daar bidt hij tweemaal voor, zo dol was hij erop.
Als kind preekte hij al uit de almanak. Hij bleek zeer te begaafd te zijn maar moest vechten voor begrip.
In de tijd dat Lex naar de kunstacademie ging kwam hij veel bij me koffiedrinken en ook later toen hij al lang getrouwd was. Hij hield ervan een goed diepgaand gesprek te hebben en vooral de religie sprak hem intens aan, maar nam niet alles zomaar klakkeloos aan. Hij wilde altijd het hoe en waarom weten. Tragisch dat dit rijk begaafde leven zo plotseling afgebroken werd. Ontzettend ook voor zijn twee jonge kinderen en voor Corrie. Hij stierf op dezelfde leeftijd als zijn geliefde moeder.”
Aldus Henny , zus van Lex, in 1990.
Henny is geboren 1-11-1915 in Ede, en overleden 9-11-2012
De moeder van Lex is Jannetje Davelaar, geboren op 24 mei 1893 in Ede en overleden op 4 september 1938 in Ede. Zij was dochter van van Roelof Davelaar en Hendrikje van Roekel.
Jacobus trouwde daarna met Martha Deelman (1898).
https://roekelg.home.xs4all.nl/genealogie/g17-108.html
De Nederlandsche Padvinders
“Doe iedere dag een goede daad
Aan mens of dier, in huis, op straat.”
Lex zat van 1945 tot 1951 bij de padvinders van Ede: de Pieter Maritz Padvinders 1 en deze 2
Uiteindelijk was hij zelf ook Welpenleider. Zie foto’s onder.
Deze spullen waren bewaard gebleven uit deze tijd.
